Jindabyne

De reis gaat verder naar Jindabyne in The Snowy mountains. In Beechworth zou het vandaag 40 graden worden. Het is nog in de ochtend, maar het is nu al 32 graden.

Het landschap varieert van bomen en heuvels tot droge vlaktes met hier en daar een boom. Al het vee verzameld zich onder de bomen voor een beetje schaduw. Onderweg geeft de gps aan dat we langs lake Hume rijden. Er is nog wel water, maar het meer is veel en veel kleiner dan de gps aangeeft. In het water staan allemaal boomstompen. Net als in het Brokopondomeer in Suriname. Een brug, die we oversteken, lijkt een beetje zinloos. De rivier staat namelijk droog.

We rijden door een dal op de Murray valley highway. De weg is kronkelig. In Corryong tanken we even. Je weet maar nooit wanneer je weer kan tanken. We aarzelen even omdat het 123,9 per liter kost. Toch maar volgooien. We gaan ten slotte de bergen in. En in Amerika hebben we daar hele vervelende ervaringen mee gehad. 2 kilometer verderop komen we weer een tankstation tegen. 11 cent goedkoper........ja zo gaat dat.

We rijden Snowy mountain gebied binnen. Het moet er in de winter heel anders uitzien. Nu is er geen sneeuw te bekennen. Kosciuszko NP is betreden. De weg is smal met heel veel kronkels. Een echte bergweg. Hard rijden is hier onmogelijk. Het gebied is bosrijk en groen. Onderweg zie ik een waarschuwingsbord voor overstekende wombats. Dat bord zie je niet zo vaak. Meestal wordt er gewaarschuwd voor kangoeroes. Als je een wombat aanrijdt dan is het net of je tegen een rotsblok aanrijdt. Dat zie een man tegen me. Toch zijn ze niet zo groot, maar wel heel massief. Net een Engelse bulldog.

We zijn voorlopig nog niet bij Thredbo en besluiten om te gaan picknicken ipv ergens te lunchen. Dat duurt te lang. Op een prachtige picknickplaats, snij ik een mango in stukjes en pak de Griekse yoghurt uit de mini koeltas van Rindert de Vries. Daar heeft hij Peter ooit een portie snert in gebracht. Dit tasje heeft z'n diensten in Austr. inmiddels bewezen!! Broodje smeren met pindakaas en we kunnen weer verder. Voor Thredbo zie ik voor het eerst een waarschuwing voor overstekende emoes. Tot nu toe nog niet gezien (het bord wel te verstaan).

Ik zie hertjes onder de bomen liggen. Dacht eerst dat het kangoeroes waren, maar een stukje verder zag ik hertjes grazen tussen de bomen. En toen begon ik te twijfelen.

We zien heel veel dode bomen onderweg. Een heel stuk van de berg ziet er dan grijs uit, vanwege de kale, door de zon gebleekte, bomen. Toch eens vragen of dat door een ziekte komt.

Onze gps kent de straatnaam van ons hotel niet....Dan maar even vragen in Jindabyne. Ik kijk op het infobord, terwijl Peter nog iets probeert met de gps. En dan lukt het ineens wel. Het blijkt East Jindabyne te zijn.

We kijken uit op het meer vanaf ons eigen balkon. Het is hier ook warm half 6 en nog 32 graden.

De rit van slechts 270 kilometer was toch wel heel inspannend. We besluiten om in het motel te eten, lekker buiten op het terras. We hebben ons eten al op als er een onweersbui overtrekt. Allemaal snel naar binnen met alle borden en glazen. De bui stelt echter niet zoveel voor.

Er loopt een mooi pad langs het meer. Ideaal om even een rondje hardlopen te doen. Dat doe ik dus ook om 8 uur. Het pad wordt echter al snel veel smaller. Bovendien kom ik allemaal hardlopers tegen en passeren is best wel lastig. Ik miet uitkijken dat ik niet door m'n enkel ga door een misstap.

Ook hier weer een continental breakfast, cereals, toast en nescafe. De eigenaar komt nog even een praatje met ons maken. Lastig te verstaan die Aussies, ze draaien hun tong en articuleren nauwelijks. Hij vertelt ons over zijn reis door Europa. Hij was naar de TT geweest in Assen en naar Utrecht en Rotterdam. Australie is behoorlijk hetzelfde allemaal. En dat is ook onze ervaring. We vragen hem naar de dode bomen. Dat blijkt gekomen te zijn door een behoorlijk grote bosbrand. Die brand moet enorm zijn geweest. Moeilijk te bestrijden vanwege de bergen. Helikopters kunnen hier niet zo makkelijk komen.