Pemberton

Voordat we naar Pemberton rijden, gaan we eerst naar de Capilano Suspensionbridge.......dure grap! En de Thai van gisteren had gelijk. Zonde van je geld. Wat een kermis. Irritante Aziaten (Chinezen) die overal blijven staan voor een soort fotoshoot en daarmee de heleboel ophouden. Ook lopen ze door jouw foto en filmopnames en dringen overal voor. We lopen voetje voor voetje over de brug met nog een massa andere mensen. Vervolgens loop ik de treetoptrail. Peter gaat niet mee, teveel trappen. We lopen terug over de brug en doen de klifwalk. Hier zijn ook tredes, maar Peter kan op 2 leuningen leunen en op die manier z’n knie ontzien. De uitzichten zijn mooi en we zien nog een eagle in vlucht. Prachtig. Daarna snel weg van dit toeristencircus. 105 dollar wegggegooid geld...op naar highway 99. Prachtige mountainviews, kronkelwegen en vergezichten. We willen stoppen bij Shannonfalls. De afrit is echter geblokkeerd. In Squamish stoppen we even bij het visitorcenter. Hier hoor ik dat de fall is gesloten omdat er 3 mensen worden vermist. Later horen we dat ze verongelukt zijn. Het waren vloggers uit Vancouver. Vreselijk drama. We stoppen bij Brandywine falls. Dit is een makkelijke trail naar de wAterval. Op de terugweg zie ik een zijpad naar een meertje. Peter gaat terug naar de auto. Ik neem het pad naar het meertje. Eerst wil ik terug gaan als ik nergens een pad zie. Alleen maar een berg stenen. Dan komen er 2 dames naar beneden en ineens zie ik het pad. Toch maar verder dan. Maar goed dat Peter niet mee is, het is een lastige trail. Het meertje is klein maar wel mooi. Ik loop terug naar de auto. We rijden verder richting whistler. Na Whistler is het niet heel ver meer naar Pemberton. De gps laat ons voor een huis stoppen. Op een boom, voor het huis, zit een bordje met bandb erop. Een man komt naar buiten en we vRagen aan hem of we bij de bandb zijn. Ja datklopt. De kamer is alleen nog niet klaar, we moeten 10 minuten wachten. Ok, geen probleem. We zitten buiten in de tuin. Het is een rommeltje. Anders dan op de foto’s van internet.....de man neemt ons mee naar boven. We moeten eerst onze schoenen uitdoen. Hij laat ons de kamer zien en ik zeg: dit is niet wat ik geboekt heb. Deze kamer is veel kleiner. De man begint te lachen en zegt dat we waarschijnlijk bij de buurvrouw moeten zijn. Een paar huizen verderop is nog een bandb. We trekken snel onze schoenen weer aan en rijden de auto een stukje verder. Margit verwelkomt ons en dit lijkt meer op de foto’s. We vertellen Margit over het misverstand en lachen. Ze maakt thee en gaat bij ons aan tafel zitten. Ze is Duitse, haar ouders wonen nog steeds in Baden Baden en ze was getrouwd met een Nederlander. Vandaar haar achternaam De Haan. Margit is erg behulpzaam. Ze wil zelfs helpen met de koffers. Ze heeft echter last van haar arm, dus dat hebben we afgeslagen. De restaurants in Pemberton sluiten vroeg, dus we gaan niet al te laat eten. We gaan naar de golfbaan om te eten. Je kan buiten zitten met uitzicht op besneeuwde bergtoppen. Dit is het echte vakantiegevoel! De serveersters zijn geweldig! Ze maken grapjes en zijn heel attent. Mijn salade was heerlijk, net als de wrap van Peter. Na het diner maakt 1serveerster. Og even een praatje met ons. Ze is zo makkelijk met praten en ze is erg grappig. Ze vertelt dat ze in de bloemenhandel zit. Probleem is dat ze wel goed kan binden, maar geen groene vingers heeft. Ze laat alles doodgaan. Daar hebben we erg om gelachen. Na het ontbijt rijden we richting One mile lake. Er is een wandeling rond het meer. Voor ons loopt een vrouw met een paar kinderen. De kindertjes zijn op zomerkamp. We lopen op een plankier en af en toe zit er een gat in. 1 kindje zegt dat een woodpecker dat gedaan moet hebben. Hilarisch toch? Verderop de trail staan een paar jongens te vissen. Ik schat dat ze rond de 13 14 zijn. Ze groeten ons en vRagen waar we vandaan komen. Ze zijn erg beleefd. Dan zegt er eentje dat ze verlaten zijn door hun ouders en dat ze wel moeten vissen voor hun eten maar dat hij liever naar Mcdonalds zou gaan. De andere jongens moesten daar om lachen en ik ook. Hij zei het nl. Bloedserieus. De volgende stop is Nairnfalls. Volgens de dame bij het infocenter was het een makkelijke wandeling. Dat is het ook, tot we vlak bij de falls zijn. Het gaat steil omhoog over de rotsen. Niet echt een pad. Ik kijk Peter aan of hij dit wel echt wil doen. Het is echter maar een klein stukje, dus Peter gaat verder. Er is wel een hek, waar we ons aan vast kunnen houden. Het is een prachtige waterval. Ik loop ook nog naar beneden om de falls vanuit een andere hoek te bekijken. Deze wandeling is nog erger. Het gaat steil naar beneden over gladde rots. Ik hou me vast aan het hek. Als je uitglijdt, maak je een behoorlijke smak. Peter blijft, heel verstandig, boven. We lopen terug en rusten uit bij 1 van de picknicktafels. Een ranger loopt langs en vraagt of we een telefoon in de wc hebben laten liggen. Nee wij niet. Even later komt er een dame langs die vraagt of wij haar telefoon hebben gevonden. Ik loop met haar mee om haar te laten zien waar de ranger naartoe is gelopen. Ook weer opgelost. We rijden richting mount Currie en genieten van de omgeving en gaan daarna terug naar de bandb en drinken een wijntje. Deze is echter niet te drinken. Ik vraag of Margit de rest wil hebben en dat wil ze wel. We gaan eten bij de Thai en dat is een stukje rijden. Plotseling zie ik een beer aan de kant van de weg. Ik attendeer Peter daarop. Hij dacht eerst dat het een hond was, maar het was toch echt een blackbear. Het eten bij de Thai is heerlijk. Peter heeft een pad thai met veel groente en ik heb een curry, alleen met groente. Heerlijk, maar niet zo lekker als Cho Fah. De volgende dag bij het ontbijt ontmoeten we Lisa en Erik. Zij wonen in New Westminster en zijn hier een paar dagen. Haar vader is Nederlands. Ze vertelt dat haar vader imker was in Nederland en dat hij biologische honing verkocht voor 3 euro per pot. Niemand wou ze kopen, Nederland was toen blijkbaar nog niet klaar voor de biologische markt. Uiteindelijk is hij weer teruggegaan naar Canada. Buiten eten is zo fijn. Je ziet hier allerlei vogels, maar ook eekhoorns. Er komt zelfs af en toe een beer. Helaas hebben wij die niet gezien. Na het ontbijt gaan we richting Whistler. Peter wil graag met een helikopter landen op de glacier. Het weer is echter zeer wisselvallig. Er zijn veel wolken en af en toe regent het zelfs. We boeken een beartour voor 5 uur en bellen de helikoptercompany. Ze gaan niet landen op de glacier. Dan doen wij de toer niet. We rijden naar de rodelbaan. Daar is niet veel te zien, maar we kunnen er wel even ons broodje eten. Ik voel me de hele morgen al niet zo geweldig. Ik denk dat ik te veel koffie heb gedronken. Na de lunch parkeren we de auto en lopen het dorp in. Het begint te regenen en niet te zuinig ook. We schuilen en gaan ergens thee drinken. Daarna is het tijd voor de beartoer. Alex is onze gids. Hij vertelt ons dat hij een vriendin in Nederland heeft en dat hij in september in Utrecht gaat studeren. He loves the Dutch being so straight forward. Nou dan is hij bij ons aan het goede adres. Hij vertelt veel over de omgeving over Whistler en over beren. We zien er echter niet 1. We rijden over 4wheeldriveroads. Stoppen bij een meertje en genieten van de stilte. Niet lang trouwens want de muskieten zijn verschrikkelijk. Hier ligt zelfs nog sneeuw. Alex vindt het vervelend dat we geen beren zien. Maar ja, dat blijft natuurlijk een risico. In plaats daarvan laat hij ons een wandelpad zien en het Olympisch dorp. Hij zet ons af bij de auto. Heel veel geleerd, maar geen beer gezien. We lopen naar het dorp en gaan naar het restaurant dat Alex heeft aanbevolen. Het ruikt er heerlijk en zo ziet het eten er ook uit. We gaan weg omdat het zo lawaaierig is. Verderop is een Indiaas restaurant. Daar gaan we eten. Het is hier een stuk rustiger. Ik bestel redelijk pittig. We nemen nahn, geen rijst. Het eten is werkelijk fantastisch! De porties lijken klein, maar schijn bedriegt. Na het eten rijden we terug naar Pemberton. Het is al donker. Alle parkeerplaatsen bij Margit zijn bezet, behalve de invalideparkeerplaats. Dus zetten we de auto daar neer. Op de voordeur zit een briefje....van Margit. Dat we de auto op de in invalidenparkeerplaats mogen zetten. Echt Margit, zo lief! We praten nog even met haar, ze is nl. nog wakker. Ze wil graag weten wat we gedaan hebben. Ook laat ze een filmpje zien van de beer in de struiken, bij haar huis. Indrukwekkend, want dat is vlak onder onze kamer.

We praten weer met Lisa en Erik aan het ontbijt. Zij gaan weg. Wij blijven nog een nacht. Vandaag gaan we weer richting Whistler. We rijden dezelfde weg die we met Alex hebben gereden. Helaas zien we weer geen beren. Daarna rijden we naar de trail die hij ons heeft aanbevolen. Het is een makkelijke route door het bos. Ik wijs Peter een eekhoorn aan. 2 dames komen ons tegemoet. De ene vraagt angstig: je wijst toch geen beer aan hoop ik? We lachen en ik wijs hun de eekhoorn aan. De trail leidt naar een swing bridge over de rivier. Bij de auto in de buitenlucht eten we onze sandwich. Op ons gemak rijden we terug naar Pemberton. Later eten we bij One Mile. Omdat we allebei geen honger hebben, delen we een hamburger en een salade. Ruim voldoende voor ons. Morgen vertrekken we naar Kamloops. Daar ontmoeten we familie.