Verdere avonturen van Peter en Rieny

Vandaag proberen we nogmaals contact te krijgen met Everglades boattours. Nog geen reply op mijn mail en telefonisch weer niet bereikbaar. Zij zijn de enigen die een boottocht op een gewone boot aanbieden. En op goed geluk naar Everglades City te rijden is net iets te ver. We besluiten om richting Immokalee te rijden. Op Corkscrew road heb je de Crew marshtrail. Die gaan we lopen. We zien enorme rookpluimen. Het blijkt dat ze hier stukken natuur aan het branden zijn. Aan het begin van de wandeltrail krijgen we uitleg over wat we moeten doen als we een panter tegen het lijf lopen. Groot maken en heel veel lawaai maken. Er staat ook een bord met aanwijzingen wat te doen als je een beer tegen het lijf loopt. Ook groot maken, schreeuwen en langzaam achteruit lopen. Als de beer jouw kant opkomt moet je bearspray gebruiken......dat hebben we net niet bij ons. Je moet in elk geval niet voor dood gaan liggen en ook niet heel hard wegrennen (bij een panter moet dat weer wel). Enigszins op onze hoede gaan we op pad. We komen bij een uitkijkplatform. Een bonte specht vliegt daar rond en is totaal niet onder de indruk van ons. Ik kan dan ook goed foto’s maken. Verderop zien we brandweerlui die bezig zijn met het afbranden van stukken grond. Wij lopen de andere kant op. Het is hier prachtig, heel stil ook. We komen bij een kanaaltje. Dit ligt naast een campground. Hier staat een bord dat we moeten uitkijken voor alligators. We zien schade door hurricane Irma. Op de terugweg wijs ik Peter op uitwerpselen. Pas op, niet instappen. Wel een teken dat er wildlife in de buurt is. Zo te zien is het nog niet heel oud. De brandgeur is heel sterk en we lopen snel verder. Bij de auto is er gelegenheid om te picknicken, we rijden echter verder. Te veel muskieten. We rijden door naar Ann Olesky Park bij lake Trafford. In de kanalen zie ik een grote alligator op de kant liggen. Verderop zwemt een heel kleintje. Bij het meer is een picknicktafel. Daar eten we onze lunch. Op een gegeven moment komt er een airboat voorbij. Het geluid valt ons mee. Maar dan gaat de boot op volle snelheid en het geluid is oorverdovend. Lijkt me geen pretje om daar constant in te zitten. Bovendien vind ik juist de stilte in de natuur mooi. Ik snap ook niet waarom mensen radio’s en dergelijke meenemen naar een park, strand of bos. Geniet van de stilte, er is al lawaai genoeg. We rijden door naar Corkscrew Swamp Sanctuary. Hier zijn we ook geweest met Frans en Annelies. In mijn herinnering is het veel kleiner. Ze hebben een gereduceerde toegangsprijs omdat er stukken boardwalk zijn afgesloten door de storm. We zien heel veel omgewaaide bomen. Waar de bomen de boardwalk hebben beschadigd, is dit gerepareerd met nieuw hout. Onderweg zien we een informatiebord over allerlei soorten poep van dieren. De poep die wij vanmiddag zagen, lijkt verdacht veel op die van een beer! Gelukkig zijn we die niet tegen het lijf gelopen. Het is 5 uur en het licht verandert, alles krijgt een warme gloed. We moeten wel doorlopen. Half 6 gaat het park dicht. We horen een heel hard geluid. Een kikker? Verderop staat een groepje mensen naar boven te kijken. In de boom zit een hele grote uil. Die maakt dat harde geluid. Wat een prachtige vogel en dat geluid is ook prachtig. Verderop de trail zien we een anhinga op een nest broeden. Ook bijzonder om te zien. Vlakbij de uitgang zit er een havik op de railing van de boardwalk. Als we dichterbij komen vliegt hij weg een boom in. Het wordt nu snel donker. Tijd om terug te rijden. Die avond gaan we Chinees eten halen. Alweer moeten we aan Frans en Annelies denken als de vrouw achter de toonbank ons vraagt of we meenemen of hier opeten. Ju want ta odde o wot? was de “vriendelijke” begroeting vorige keer in een Chinees restaurant. Deze mevrouw was wel aardig, maar het accent blijft hilarisch. Het eten is snel klaar. Thuis opeten is wel zo fijn ipv in zo’n ongezellig restaurant zitten. De bief met boontjes en geroosterd varkensvlees met gemengde groente zijn echt heel lekker. Was het chinese eten in Nederland ook maar van deze kwaliteit.

De volgende dag gaan we naar Koreshan State Park. Dit is een park met de overgebleven gebouwen van de Koreshan groep. Een religieuze groep. Zij geloofden dat de aarde hol was van binnen en dat de zon en de maan en sterren imaginaire beelden waren. Op een gegeven moment bestond de groep nog maar uit 4 mensen. Zij hebben de grond en gebouwen aan de regering geschonken. Het is nu cultureel erfgoed. We lopen rond, van gebouw naar gebouw. Sommige gebouwen zijn gesloten, vanwege schade door de storm. Het is warm maar er is veel schaduw. Ik ben elke keer weer onder de indruk van de enorme bomen hier, behangen met Spaans mos. Dat is voor mij echt Florida. We lopen nog een trail langs de rivier. Ook hier weer waarschuwingsborden voor alligators. We lopen terug naar het park en komen onderweg 2 schilpadden tegen. Zodra je dichterbij komt schiet hun kop onder het schild. Het valt me nog mee hoe snel ze kunnen lopen. Na de lunch rijden we door naar Dilnor Wiggins pass State Park. Dit is een park met direkt toegang tot het strand. We parkeren de auto en lopen op het strand, tegen de branding aan. Kleine pleviertjes rennen druk heen en weer. De kleine snaveltjes steken ze voortdurend in het zand, op zoek naar iets eetbaars. Ook hier komen we schildpadden tegen. We rijden terug via de kustweg van Bonita Springs, naar Fort Myers Beach. De andere kant op staat er een flinke file. Hopelijk is die vanavond weg, want we gaan nogmaals eten bij Dog Fords rum bar and grill. Onze pinpassen doen het weer niet bij de Wallmart. Bij het benzinestation echter wel en later bij de Publix ook. Het ligt dus aan de Wallmart. Bij de Publix staat een man buiten met een jerrycan in de hand. Hij vraagt of wij hem een lift kunnen geven naar het tankstation. Peter zegt tegen hem dat dat 300 meter verderop is en dat hij dat best kan lopen. Hij loopt een stukje met ons mee. Als we bij de auto zijn, loopt hij weer terug naar de winkel en wacht op iemand anders om een lift te vragen. Ik vertrouw het niet helemaal. Bovendien was het voor ons de verkeerde kant op.
Morgen lange rit voor de boeg naar St Augustine. Helaas worden we wederom wakker van onze buren. Niet alleen hebben we steeds last van hun gerook, dit is ook al de 2e keer dat ze laat buiten zitten (1 uur) en hard praten. Ik doe de schuifpui open en vraag of ze zachter willen praten. We hebben immers een lange rit voor de boeg. Het wordt helaas niet meteen stil, maar ze praten wel iets zachter. Dinsdag was het precies hetzelfde. En overdag hoor je ze niet, liggen ze waarschijnlijk te slapen.

Om 11 uur moeten we uitgecheckt zijn. Dat is nog ff aanpoten, maar het lukt. We zijn Fort Myers nog niet uit of Peter krijgt last van oogmigraine. We moeten even stoppen tot het over is. Volgende keer moeten we toch maar regelen dat ik ook mag rijden. In Australie hadden we dat wel geregeld. Nu niet. Na een klein half uur rijden we verder. De gps stuurt ons van de interstate af. Dit is wel korter, maar of het sneller is vraag ik me af. We laten Sarasota en St. Petersburg dus links liggen. We rijden door gebied met veel sinaasappelbomen en koeien. Peter koopt onderweg een broodje Mac. De eerste. Weinig gelegenheid om ergens te zitten en ons broodje te eten. Uiteindelijk vinden we toch een plekje bij een meer. We zien een bord van Cypress Gardens. Helaas is dit er niet meer, en is nu Legopark geworden. We zijn in de buurt van Haines City. Ook bekend. Zijn we met de kinderen geweest. Uiteindelijk komen we op de interstate 4 noord. We naderen Orlando en het is erg druk. Nog meer bekende borden. Seaworld, Universal Studio’s. Het zijn alleen maar hotels hier, lijkt het wel. De weg is slecht. Ik ben blij dat het zondag is. Anders was het verkeer nog drukker geweest. We komen dichter bij onze bestemming. Het weer is hier wat minder. Veel bewolking. We naderen Daytona Beach. Het is nu niet ver meer. De gps stuurt ons van de interstate af, naar de A1A. Vreemd dat ze dat hier doet. Nu moeten we 2 dollar tolgeld voor de brug betalen. We komen aan bij Tradewinds. De receptie is gesloten. Ik was vergeten dat ik een code had gekregen voor het sleutelkastje op de deur. Daar was ik echter snel achter en zo konden we naar binnen. Wat een ruimte! En uitzicht op het strand! Een korte inspectie doet mij een mailtje naar de eigenaar sturen. Ze hadden zo opgeschept over hun Keurig koffieapparaat. Dat is een merk in Amerika. Maar het was nergens te bekennen. Hadden de vorige huurders het meegenomen? We zaten lekker aan de wijn toen er hard op de deur werd geklopt. Het bleek Nancy te zijn. Ze legde uit dat zij van de cleaningservice was en dat zij en haar man het apparaat hadden meegenomen om het te reinigen. Even later kwam haar man Scott binnen met de woorden ‘merry Christmas’ en het koffieappraat in de handen. Hij legt ons uit hoe het werkt. Het is redelijk geavanceerd. Ik maak een grap en zeg tegen Scott dat ik zwaar teleurgesteld ben dat het apparaat niet praat. Hij kijkt me lachend aan en zegt dat dat de duurdere versie is! We lachen nog om het woord keurig en leggen uit dat in het Nederlands dit decent betekent. Scott zegt dat dat op zich wel klopt, omdat je een decent cup of coffee kunt zetten.