We genieten van Florida

De volgende dag waren we al vroeg op. Heerlijk buiten ontbijten. Eekhoorntjes rennen door de tuin. Het weer is prachtig. Vandaag gaan we richting Homestead. Een kleine plaats vlakbij de Everglades. We gaan eerst naar Blackpoint Park and Marina. We parkeren de auto, vragen aan een man welke kant we het beste op kunnen lopen en gaan op pad. Het is warm en een hele vochtige lucht. Zwaar om te lopen dus. We zijn nog in de haven, maar hier staan overal borden dat we op moeten passen voor krokodillen. Helaas hebben we niet eentje gezien. De wandeling naar zee was 2 kilometer en onderweg zie je van alles! Pelikanen, barracuda’s (wel kleintjes, maar toch), een witte ibis en zelfs een leguaan. Af en toe zie je iemand aan het vissen. Mensen laten hier hun hond uit. Het schijnt dat hier ook zeekoeien zijn. Die hebben we echter niet gezien. We lopen terug naar de auto en het is inmiddels nog warmer geworden. Ik schat wel een 28 graden. We rijden naar het centrum van Homestead om te lunchen. Alle ketens zoals Mcdonalds, Denny’s, Ihop, Taco Bell enz enz. rijden we voorbij. We zien een Mexicaans tentje en gaan daar het menu checken. Iets delen lijkt ons het beste en dat klopt ook. Enchilada met kip, bonen en rijst en ook nog tortillachips met pittige saus is ruim voldoende voor ons allebei. Daarna gaan we naar het museum. Het voormalig gemeentehuis zou worden afgebroken. Een bekende local lady heeft stenen van het gemeentehuis verkocht (als een soort crowdfunding) en zo heeft ze het gemeentehuis kunnen redden. De stenen, met de namen van de kopers erop, zijn te zien het museum. Er staat een oude brandweerauto en verder heel veel lokaal nieuws van lang geleden. Ook veel over hurricane Andrew. Het plaatsje is toendestijds flink getroffen. De guide, een wat oudere mijnheer, was zeer vriendelijk en hield ons een poosje aan de praat. Wij waren echter uitgekeken en gingen verder. Onderweg kwamen we een Wallmart tegen. Hier hebben we nog ff wat fruit gehaald. Hier is het personeel minder vriendelijk. Thuisgekomen komt Gardy ook net aanrijden. Hij neemt afscheid van ons omdat hij morgen naar Houston vertrekt om thanksgiving met familie te vieren. De huurauto stond al op de oprit. Ga je dat met de auto doen? Ja, hij zag het probleem niet, 4 uur in de morgen vertrekken. Uiteraard komen er allerlei verhalen los. En voor je het weet ben je een uur verder. Gardy kan echt leuk vertellen. In Suriname was hij een keer aan het vissen, toen hij zag dat er met een enorme rotgang een kaaiman op hem afkwam. Hij sprong op de truck, pakte zijn geweer en schoot op de kaaiman. Toen hij ging kijken of het beest dood was, maakte de kaaiman een last move. Gardy vertelde dat hij nu nog niet weet hoe hij zo snel op de truck heeft kunnen springen. Een ander verhaal is dat hij geen werk als piloot kon vinden en toen maar dispatcher is geworden. Dit is een soort coordinator. Op een zaterdag stond 1 van zijn meerderen voor de deur. Die had z’n pas vergeten. Of Gardy ff naar beneden kon komen om de deur open te doen. Gardy was not amused. Eigenlijk kon hij z’n post niet in de steek laten. Hij gaat toch naar beneden en zegt ongezouten wat hij vindt. Die maandag werd hij gebeld met de mededeling dat ie niet meer terug hoefde te komen. Een voorbeeld van machtsmisbruik. Deze man was niet echt zijn meerdere, stond alleen hoger in de organisatie. Peter vroeg hem nog of hij een winkel Besba kende. Voor onze gps willen we kijken of we een ander kaartje kunnen kopen. Die winkel kende Gardy niet. Toen we vertelden waar we naar op zoek waren, moest Gardy heel hard lachen en zei dat we waarschijnlijk bestbuy bedoelden. Toen moesten wij ook lachen. De jongen in de Wallmart praatte blijkbaar zo onduidelijk dat Peter besba ipv bestbuy had verstaan. Jammer dat we Gardy niet meer gaan zien. Hij komt pas maandag weer en wij gaan zondag naar Fort Myers. Vanavond gaan we naar een Thai restaurant. Even wat lichte kost na dat Mexicaanse en Columbiaanse eten. De eigenaar komt een praatje maken. Hij zet speciaal voor mij de airco wat minder koel. Ondanks een vestje heb ik het hartstikke koud! Hij is half Brits, half Japans en vraagt ons van alles over Nederland. Vertelt ook veel over Amerika en Miami. Trump komt voorbij en het immigratieprobleem. We praten wat af hier! Wel leuk. De meeste mensen zijn erg aardig en dat is een hele fijne ervaring.

Vandaag is het de dag van de NBAwedstrijd. We gaan wat later weg dan normaal, omdat we gelijk downtown blijven. Via de Miami Heatapp zoek ik uit waar we allemaal kunnen parkeren. Ik schrijf een paar adressen op, samen met een screenshot van de plattegrond, moet dat vanavond lukken! Om 12 uur rijden we weg richting downtown Miami over de US1. Het is druk en het kost ons een uur om er te komen. We gaan eerst naar Wynwood walls. Dit is een wijk met veel kunstgalerijen, maar het mooiste is wel dat er veel muurart aanwezig is. De prachtigste schilderijen op muren kan je hier bekijken. Het is warm en ik loop met een paraplu tegen de zon. Ik heb geen zin om me in te smeren. Dan ben ik de rest van de dag plakkerig en met een lange avond in het vooruitzicht heb ik daar niet veel trek in. We lopen wat rond. Aan de rand van het gebied van Wynwood walls voelt het niet helemaal lekker. Er ligt veel rotzooi op straat en glas. Er liggen mensen op straat te slapen met hun hele hebben en houden. We lopen snel weer de andere kant op. Je kan hier parkeren via een app. Maar dan moet je die app wel op je telefoon hebben. Veel Amerikanen begrijpen/weten niet dat Europeanen niet zomaar overal kunnen bellen/internetten. Dat kan uiteraard wel, maar kost een vermogen. We nemen dan ook de gok en parkeren zonder te betalen. We rijden verder richting Oceanboulevard. Als je moet plassen en je moet iets eten, kan je dat tenslotte net zo goed op Oceanboulevard doen niet waar? Parkeren is hier een ramp, maar ik had niet anders verwacht. Uiteindelijk pakken we een parkeergarage op CollinsAv. voor 20 dollar. Peter wou eerst verder rijden, maar dat heeft helemaal geen zin. Je blijft rondjes rijden en dan ben je uiteindelijk 5 dollar goedkoper uit. We werden op een terras gelokt met de belofte van 20% korting op de lunch en 2 drankjes voor de prijs van 1. Nou drinken wij water en dat kost hier niets, dus dat scheelt alweer. Die 20% korting ben je gelijk al weer kwijt aan service en tax. Het eten was ook niet echt geweldig, maar je kan er wel heerlijk mensen kijken. Er komt van alles voorbij. Extreem uitgedoste mensen, mannen met netpantykousjes, vrouwen met hotpants, afgeknipt tot halverwege de billen, jongens met hun broek bijna op de knieën, meisjes in sexy bikini. We wandelen een beetje langs de artdecopanden op Oceanboul. en lopen terug via Lumuspark. Dat is ook erg leuk. Mensen fietsen daar, rollerskaten, skateboarden of skeeleren. Er jogde zelfs een dame met haar baby in de kinderwagen. Om half 5 rijden we richting de arena. Peter had ff uitgezocht dat de bijnaam triple A is! Op Biscayneboulevard(tegenover de arena) is een grote parkeerplaats ingericht. Peter vraagt wat het kost. Die mijnheer antwoord in zangerig Amerikaans Don’t ask man, drive trough and ask the young lady overthere. Come on in man! We moesten allebei lachen. Tot we hoorden dat het 40 dollar kost. Dat gaan we niet doen. We rijden verder tot we bij een andere parkeerplaats komen. Dat ziet er echter niet zo jofel uit met veel glas en rotzooi. Volgende plek dan maar. En pal achter de plek voor 40 dollar was een bouwterrein, nu ingericht als parkeerplaats, en daar vroegen ze 20 dollar. Mooi op loopafstand! Bij de arena laat Peter de kaartjes zien op de telefoon. We mochten niet doorlopen omdat ik een rugzak(je) bij me had. We moesten omlopen en via gate 6 naar binnen. Hier controleren ze tassen en als ze te groot zijn of als het eenrugzak is dan moet je die inchecken. Mag niet mee naar binnen. We zijn te vroeg, dus bij de tassen check praten we met een vrouw. Volgens haar zijn onze tassen wel ok en kunnen we proberen om zo naar binnen te gaan. Peter praat met haar over de wedstrijd. Ze heeft er weinig vertrouwen dat Miami gaat winnen. We zullen zien. De deuren gaan pas om half 7 open. Er wordt iets omgeroepen en mensen worden doorgelaten. Wij gaan ook in de rij staan. We worden echter weggestuurd vanwege Peter z’n tas.....Die vindt dat niet leuk, want hij gaat niet zomaar z’n tas inchecken met alle spullen erin. We hevelen dus de belangrijkste dingen over in mijn tas. Tas inchecken en weer richting gate 6. Hebben we de gps er wel uitgehaald? Nee dus, en weer terug. Weer naar gate 6. We horen buiten het lawaai van binnen al. Oh nee, Peter z’n oordopjes zitten ook nog in de tas. Dus weer terug en Peter werd hier bloedchagrijnig van. De security is verdorie nog erger dan op het vliegveld! Maar het was nog steeds geen half 7. Wij sloten ons echter aan bij de rij die naar binnen ging. De dame die stond te controleren beet ons toe: ARE YOU GOING TO 601? Sorry? Ze herhaalt nog een keer (en niet heel vriendelijk kan ik je verzekeren)ik vertel haar dat we hier niet vandaan komen en gewone kaarten hebben. SIX THIRTY!! Ik probeer nog wat te zeggen maar SIX THIRTY. Peter wordt kwaad en zegt dat er geen reden is om zo onbeleefd te doen, maar ze hoort ons niet eens. Laat maar, het is nu in elk geval wel duidelijk dat we tot half 7 moeten wachten. Mijn tas wordt gecontroleerd en je moet door een poortje lopen maar dan zijn we binnen. Peter haalt een biertje (10 dollar!!) en we lopen richting onze plekken. Wat een drukte en wat een eetgelegenheden...en wat een prijzen. We hebben mooie plekken(met dank aan Jim voor zijn advies). Leuk is dat Celtic en Heatsupporters gewoon door elkaar zitten en door elkaar hun clubje aansporen. Het blijft vreedzaam, nergens wordt het grimmig. Wat een sfeer en wat een belevenis! En wat een spanning! Ik, die helemaal niet van sport kijken houdt, vind het geweldig. We zijn weer een ervaring rijker. We halen Peter z’n tas op en zien de vrouw die we eerder hebben gesproken over de wedstrijd. Peter zei tegen haar”told you that Miami was going to win the game” en ze moest lachen. We lopen richting auto, het verkeer staat vast. Toch zijn we redelijk snel op de I95. Om kwart over elf waren we weer thuis.