Bezoekje aan Kindertehuis in Negarra

Ruud heeft ons gevraagd of we meewillen naar het kindertehuis. Hij blijft daar en wij kunnen dan terug met de chauffeur. Het is wel een hele rit, maar het geeft ons de kans ook iets van de westkant te zien en Ruud zou het erg leuk vinden als we meegaan. Zaterdag dus richting Negarra. Het verkeer is hier bizar. De noordelijke kustweg is erg druk. Het is dat we een goede chauffeur hadden, anders hadden we gedurende de dag wel 4 frontale botsingen gehad. We zijn gestopt in het national park bij de Bali Tower. Het uitzicht over de boomtoppen was schitterend. We hebben nog hertjes gezien, een hele kleine soort. En verder nog een bijzondere kip (ook klein) die op Bali in het wild voorkomt. Na een drankje reden we verder nar Negarra. Daar hebben we gegeten in een soort toko waar je kon aanwijzen wat je op je bord wou hebben. Inclusief drinken moesten we voor 4 personen 6 euro betalen! Tijdens het eten was er een tropische stortbui. Het viel me al op dat hier aan de zuidkust het veel natter is. We reden een voetbalveld voorbij, maar dat leek wel een rijstveld. Zoveel water stond er. Het kindertehuis ligt ergens achteraf, midden in de jungle (dus muskieten). Ruud was zo blij dat we aangekomen waren. We werden rondgeleid door een jongen en hij was de oudste bewoner (16) en studeert nog. De jongste is een meisje van 5. Momenteel zijner maar 10 kinderen, terwijl ze voor 52 plaats hebben. De selectie is erg streng, alleen als je heel arm bent, kom je in aanmerking. Het gebouw ziet er goed uit. Goede bedden, een bibliotheek met een paar computers, spelletjes, speelgoed en buiten een badmintonplaatsje en wat speeltoestellen. Na een kopje thee hebben we afscheid genomen. P. zou nog een voipbuster acc. aanmaken voor Ruud, maar omdat internet niet werkte, lukte dat helaas niet. Ik hoop voor hem dat dat snel is opgelost zodat hij kan contacten met Nederland.

Onze chauffeur nam ons na de terugrit mee naar zijn huis. Zijn vrouw sprak redelijk goed Engels en dat kunnen we van hem niet zeggen. Het was dan ook redelijk stil in de auto op wat Maleise woorden nu en dan na. De bedoeling van dit bezoek was al snel duidelijk. Als we een chauffeur nodig hebben en we boeken via onze accommodatie, dan moeten we speciaal ar hem vragen. Anders lopen we de kans dat er iemand anders rijdt (en dan loopt hij inkomsten mis). Wel leuk om bij een Balinees thuis te zijn geweest.

Zondag hebben we een relaxdag gehouden. Beetje lezen, beetje zwemmen, beetje eten enz. enz. Die avond in de warung bleven we een beetje kletsen met Ed en Ellen, de buren van Ruud, een leuk stel uit Rotterdam. Na het eten nog wat drinken bij de dolfijn want daar hebben ze live muziek. 2 jongens op gitaar en 1 op de bonga’s. Wat een gezelligheid!! Ed zong mee en niet onverdienstelijk. We hebben jullie gemist Frans en Annelies, zou leuk geweest zijn met jullie erbij. Die jongens waren erg muzikaal en we hebben erg veel plezier gehad. Uiteraard heb ik de arak (rijstwijn) ook even geprobeerd en die is lekker (beetje tequilla-achtig), maar meer dan 2 moet je niet nemen…..er zit 40% alcohol in.

De volgende dag gingen Ed en Ellen verder naar Amed en hebben we afscheid genomen. Rond 12 uur zijn we naar Lovina gelopen, via het strand. Het is bloedheet, de luchtvochtigheid hier hakt er flink in. Op het strand lopen allerlei verkoopsters van sarongs, zonnebrillen, sieraden e andere prullaria. 1 had me een paar dagen eerder al iets proberen te verkopen en ze kwam nu weer op me af en wist zelfs mijn naam nog. Het valt dan niet mee om ze af te schudden. Verderop op het strand zat een heel fragiel oud vrouwtje de nerven uitpalmbladeren te rissen. Hier maken ze bezems van. We hebben gevraagd of we een foto mochten nemen en dat mocht. Uiteraard hebben we haar wat gegeven. Later op de dag zijn we naar een massagesalon gegaan. Peter wou alleen een massage en ik ben voor de ‘chocoloco’ behandeling gegaan (massage, bodyscrub met chocola, bodymask met chocola en een melkbad) Heerlijk was het.