Snorkelen, waterpaleizen en hanegevechen

Vandaag snorkelen. Alleen even afdalen naar het strand, een setje huren en de zee in. Als je nog maar 10 meter in zee bent, kun je al genieten van kleurige vissen en prachtig koraal. Het is hier redelijk ondiep, dus wel oppassen met dat scherpe koraal. Voor je het weet lig je open. Het koraal heeft allerlei kleuren maar ook allerlei vormen en de vissen van redelijk groot tot piepklein hebben felle kleuren of zwart met een fluorescerend randje en bek. Je weet niet wat je ziet en wat wij zo tof vinden…..je hoeft niet op een boot, dus ook niet zeeziek.

Morgen willen we de waterpaleizen gaan bekijken en een dorpje waar alle oude tradities nog steeds in ere worden gehouden. We hebben dus een chauffeur nodig. Lopend door de hoofdstraat van Lipah(Amed) krijg je allerlei aanbiedingen. 1 jongen vroeg 35000 rupiah en Peter bod daarop 300. Dat was te weinig, en we lopen weg. Plotseling horen we een brommer achter ons en diezelfde jongen zegt dat 300000 ok is. Transport geregeld voor morgen.

Eddo (de jongen van gister) staat kwart voor 10 bij ons hotel, ruimschoots op tijd. Peter gaat (zoals altijd) voorin zitten en oefent nieuwe Maleise woorden met Eddo. Hij moet af en toe vreselijk lachen om Peter z’n grapjes. Eddo is een beetje verlegen maar Peter lukt het wel om hem een beetje aan de praat te krijgen. Onderweg naar Amlapura stoppen we voor foto’s van de rijstvelden en vervolgens komen we aan bij Tirtagangga, het eerste waterpaleis. Er komt gelijk een gids naar ons toe met een mooi verhaal wat hij ons allemaal kan laten zien. Ik vraag eerst maar eens aan Eddo of dat verplicht is. Nee dus. We vragen eerst maar eens hoeveel het kost (die truck lukt bij ons niet nog een keer). Heel verhaal dat een hele bus rondleiden 100000 kost. VEEEEL te duur zeggen wij, nee zegt de gids, jullie zijn met z’n 2en dus dat is goedkoper………50000. Nog veel te duur. Eddo krijgt voor de hele dag 300 en moet daarvoor z’n auto ter beschikking stellen, benzine kopen enz. Geen gids dus. Ik had boekjes bij me, dus we konden het prima af zonder gids en bovendien liep Eddo mee en die vertelde ook allerlei dingen. Het is een prachtig complex en je ziet niets meer van de verwoesting door de gunung Agun. De volgende stop is ten zuiden van Amlapura, een ander paleis (Ugung) voor het laatst bewoond door de laatste maharadja van Bali. Het was inmiddels 12 uur en bloedjeheet. Bijna geen schaduw in de tuin. Hier was ook weer een bruidspaar voor een fotoreportage. Er werd constant met doekjes geveegd, want ze smolten bijna weg volgens mij, hij in kostuum met vest en zij in een synthetische lange trouwjurk!!
Onderweg vertelt Eddo honderduit (Peter vraagt hem ook van alles), dat ie 25 is, een dochtertje heeft van 3, dat ie de auto op afbetaling heeft en dat ie freelance duikinstructeur is. Hij heeft ook geprobeerd om beeldhouwer te worden in Ubud, zowel met steen als met hout, maar dat vond hij toch wel heel erg moeilijk. Peter probeerde hem duidelijk te maken dat hij moest stoppen met roken, omdat het slecht voor je is, maar dat vond ie erg moeilijk. Elke keer als hij probeerde te stoppen dan ging hij met z’n vrienden weg en die roken allemaal en dan ging hij weer voor de bijl.
Bij het dorpje Tanganan geven we een “vrijwillige” donatie voor het dorp en er loopt een gids mee. Een wat oudere man, die ons uitlegt dat hij geen geld hoeft. Hij laat ons het dorp zien. Er hangt een vredige sfeer, net of de tijd is stil blijven staan. Bij z’n huis gaan we naar binnen. Een vrouw zit daar te weven aan een zgn. dubbele ikatstof. Dit is heel bijzonder en arbeidsintensief. Beide draden (schering en inslag) zijn geverfd, de meeste weefsels (enkele ikat) zijn alleen de draden waarmee geweven wordt geverfd en niet de gespannen draden. Het is de bedoeling dat je iets koopt, maar ik vind het niet echt mooi. We gaan dus weer weg.
In Candi Dasa stopt Eddo bij een lunch gelegenheid. We zijn hem op een gegeven moment kwijt dus Peter gaat hem zoeken om met ons mee te eten. Het bleek dat hij bij de buren zat te eten (want dat was veel goedkoper) Ik had sajoer lodeh en dat was overheerlijk!
Zo vliegt een dag voorbij. Het valt ons op dat Eddo de parkeergelden zelf betaalt, terwijl Madeh (onze 1e chauffeur) ons alles liet betalen. Je leert hier elke dag.
Die avond gaan we eten in een restaurantje aan zee (familie van Eddo). Het zit er heerlijk, want je hebt wind vanaf zee en het eten is ook prima. Bovendien is het hier gezellig met een jongen die gitaar speelt en ook zingt. We zien de jongens van de snorkelverhuur en nog een heleboel die allemaal kennis willen maken. Peter praat honderduit met veel Maleise woorden ertussendoor en die jongens vinden dat allemaal geweldig. De eigenaar ven het restaurant begint ook gitaar te spelen en te zingen en dat kan hij heel goed. Er lopen wat kleine kinderen rond die ook meezingen,1 jongetje speelt mee op de trom en een nog kleiner jongetje pakt de tamboerijn. Het is weer rameh rameh. De local boys delen een grote fles met arak gemixd met cola. Ze hebben 1 borrelglaasje en die gaat de groep rond. Ook wij mogen meedrinken, maar ik sla af,

De volgende dag praat Peter met Gedeh (jongen die werkt bij ons hotel) over hanegevechten. Hij vertelt dat er vanmiddag in zijn dorp een hanegevecht plaatsvindt. Hij wil ons wel brengen op de motor en ook weer terugbrengen.(1 voor 1 dat wel) Om 3 uur is Gedeh klaar met werken en brengt hij eerst Peter weg. Daarna stap ik achterop (en ik vind het best wel eng). Het laatste stuk is een zandweg en we komen bij een grote open plek omringd door mangobomen. Er staan veel brommers/motoren en heel veel manden met hanen erin. Het is een gekraai van jewelste. Peter is al druk aan het filmen. Er zitten 2 vrouwen op de grond en die verkopen frisdrank, thee, koffie, koekjes, fruit en sigaretten per stuk. Gedeh vraagt of ik iets wil drinken, maar ik heb al gezien dat de vrouwen het ijs met ongewassen handen kappen met een mes. De glazen worden na gebruik in een teiltje met water gedompeld, en dat water wordt niet ververst……….ik hoef dus niet. Het wordt steeds drukker en drukker en we zien dat bij 1 haan een mes wordt gebonden met rode katoen. Voordat een gevecht begint gaat men geld inzetten en dat gaat gepaard met een hoop lawaai. De 2 hanen worden tegen over elkaar gezet, nog vastgehouden, zodat ze flink agressief worden en dan worden ze aan de buitenkant van de ring geplaatst zodat ze op elkaar af kunnen stormen. Het gaat heel snel. Al gauw legt 1 haan het loodje en deze wordt afgevoerd. De poot waar het mes aanzit wordt afgehakt en die is voor de winnaar (die messen zijn nl. kostbaar). Soms leeft de haan dan nog en ik vond het een gruwelijk gezicht. Vervolgens gaan ze hem plukken, want de veren zijn ook een soort trofee. Vervolgens gaat ie de soep in of zo. We zagen dat de winnende haan ook een flinke jaap in z’n borst had en die wordt weer opgelapt. Als er een pauze is kunnen de mannen verder gokken met een ander spel, een mat met daarop figuren en je kan geld inzetten op een vlak. Vervolgens rolt met een bal heen en weer op een bord met dezelfde vlakken. Als de bal blijft liggen op jouw vlak dan heb je gewonnen, betaalt 1:10. Volgens Gedeh zijn er veel mannen aanwezig die het zich helemaal niet kunnen permitteren om te gokken en die kunnen dan ook zwaar in de problemen raken. Ik was blij dat we weggingen, want ik vind het gruwelijk.