Dolfijnen

De laatste dag in Lovina alweer. Vanmiddag gaan we naar een hotel in de buurt en daar kun je met dolfijnen zwemmen, 20 minuten voor 600.000 rupiah (= ongeveer 50 euro). Helaas was er die dag een mogelijkheid meer, de dolfijnen hadden na een drukke morgen recht op wat rust. De volgende morgen was wel mogelijk om half 10. Dan moeten e morgen maar wat later vertrekken. Gelijk maar even regelen met onze chauffeur. Bij Mas bungalows hebben we een hele tijd gepraat met Alie en Henk uit……Drachten. Ze zijn hier voornamelijk om te duiken en ze blijven in Lovina. Mas viel ze ook wat tegen en het klopt ook dat het strand hier niet geweldig is. Volgens mij hadden ze beter naar Amed kunnen gaan. Dat is een duiklokatie bij uitstek. Na het eten zij we nog wat gaan drinken met z’n 4en. De plaatselijke bevolking die er zat (alleen mannen) was zichtbaar/merkbaar onder invloed van in elk geval een hoop arak. Je krijgt dan ook de meest waanzinnige gesprekken op het hilarische af. Maar gezellig, dat wel.

De volgende dag was ik klaar voor mijn zwempartij met dolfijnen ( nou ja, dolfijn). IK moest een papier ondertekenen waarin ik verklaarde me aan de gestelde regels te houden en dat het hotel nooit aansprakelijk was en als de dolfijnen te ruw/wild waren, dat je het water uit moest zonder teruggave van je geld. Ik ging eerst met nog een vrouw het bad in en Joni (de dolfijn) kwam praktisch alleen bij mij. De man van haar stond naast Peter te mopperen da Joni steeds naar de verkeerde persoon ging. Vervolgens hebben ze haar uit het bad laten gaan en moest ze na mij. Dat was wellicht beter. Ik moest steeds heen en weer zwemmen en als Joni in de buurt kwam dan kon ik hem aaien. Als ik op m’n rug draaide ging hij ook allerlei draaien en sprongen maken of hij dook onder mij door. Ik vond het een onvergetelijke ervaring. Toen ik de film terugzag, kon ik ook goed zien welke moves Joni steeds maakte. Regelmatig haakte hij met z’n vin achter mijn been en ging dan flink doorzwemmen, zodat ik door hem getrokken werd als het ware. Hij was wel redelijk speels/wild af en toe. Maar ik vond het helemaal geweldig!! Hierna snel naar Mas, onze koffers halen en op weg naar Amed. De noordoostweg is redelijk slecht met veel kuilen. Af en toe maakte de auto een behoorlijke klap. Op een gegeven moment kwam de Gunung Agung (berg Agung) in zicht. Wel indrukwekkend als je je realiseert dat er in 1963 een rampzalige uitbarsting is geweest. Bij Amed wordt de weg heel smal en voert door schattige kleine dorpjes. Het is hier allemaal veel kleinschaliger en rustiger. We zien ook de ene duikschool na de andere (Henk en Alie, jullie zitten echt op de verkeerde plek). Het weggetje gaat verder door de bergen, omhoog, omlaag, langs de kust. Geweldige uitzichten. Tot we in Lipah zijn en ons hotel hebben gevonden, Bayu Cottages. Onze kamer is schoon, de badkamer is schoon, er is niets kapot, er staat een geweldige boxspring (wat zullen we lekker slapen vannacht) en we hebben een balkon met uitzicht op zee. Je hoort het ruisen van de zee. Niks meer aan doen, gewoon een paar dagen blijven. Beneden in het restaurant gaan we wat eten en toevallig is de eigenaar aanwezig en die komt even bij ons zitten. Marcel (Nederlander) vertelt hoe hij hier verzeild is geraakt tijdens een vakantie met zijn Indonesische vrouw. Allebei klaar met het jachtige leven in Nederland hebben zij de keuze gemaakt om op Bali dit hotel te beginnen en Nederland achter zich te laten. Ik weet niet of ik dat zou kunnen, alleen al het klimaat b.v. Het is hier niet alleen heel warm, de luchtvochtigheid is heel hoog. Bij alles wat je doet, ga je transpireren en het mat je ook af. Goed voor 3 weken vakantie, maar voor altijd………nou nee. Marcel heeft ons een heleboel verteld over zijn leven op Bali en hoe dingen hier werken en waar je tegenaan loopt. Corruptie, afdingen, verschillende prijzen voor buitenlanders, Indonesiërs en Balinezen, politiek enz. Maar uiteraard ook wat we allemaal kunnen doen, dus morgen gaan we snorkelen.