LOVINA

De eerste indruk van Mas Bungalows was goed. Een hele mooie tuin, rustige straat en vriendelijke mensen. De bungalow viel wel tegen. Alles is oud, het ziet er allemaal sjofel uit. Maar ja, daar is de prijs ook naar. De eerste nacht heben we niet zo goed geslapen.

De eerste morgen bij het ontbijt raakten we aan de praat met Ruud. Een gepensioneerde Indische man en hij vertelde dat hij een half jaar op Bali zou blijven om te werken aan een project, nl. het opzetten van een kindertehuis voor wezen en arme kinderen. Ze waren al een heel eind, het tehuis staat er al ( in de buurt van Negara ong. 2eenhalf uur rijden van Lovina), maar ze zijn bezig met uitbreiden. Na het ontbijt zijn we met hem richting centrum gelopen. De ATM (geldautomaat) moest bezocht worden en op ons dooie gemak zijn we via het strand teruggelopen. Vlakbij Masbungalows aan het strand hoorden we gejoel. Het bleek dat er hanegevechten bezig waren en daar werd flink gegokt. Ruud en ik hoefden dat niet te zien, maar Peter stond er natuurlijk al snel middenin. De hanen krijgen messen aan hun poten en degene die verliest, wordt de kop afgehakt en de poten enz. in 1 woord gruwelijk. Het is ook hartstikke illegaal, maar dat is hier geen belemmering. Op het strand wordt je van alles aangeboden, massages, sarongs, parels, armbanden en de verkopers stellen allemaal dezelfde vragen. How long you stay here, where you stay, what is your name, where you from enz enz. Gelukkig zijn ze veel minder opdringerig dan in bv. Turkije of Griekenland.

We hebben een warung ontdekt (eettentje) waar alles vers gemaakt wordt (dus wel wat langer wachten) en het eten heerlijk is, en het is spotgoedkoop. Alles is 2 of 3 euro!! Maakt niet uit wat, van sateh tot pepesan (vis). En als bord krijg je een grote platte mand met als bodem een bananeblad. Het eten is wel heet, want ze gebruiken hier stukjes rawit (kleine pepertjes) en als je op zo’n stukje bijt dan sta je wel even in brand.

Vrijdag hebben we en auto met chauffeur geregeld om naar de singsingwaterval, het boedistisch klooster en de heetwaterbronnen te gaan. Ruud is met ons meegegaan. Bij de waterval stond een gids klaaren Ruud sprak met hem in het Maleis, dus wij dachten dat hij een prijs had afgesproken. De onderste waterval, daar was eigenlijk geen gids voor nodig, voor de bovenste wel. We moesten door het water oversteken, naar boven lopen en dan nog eens door het water. Peter ging niet vanwege de klim en ik wou eerst ook niet. Ruud ging wel en toen kon ik niet achterblijven. De stroming was hier en daar behoorlijk sterk en ik was blij dat ik me kon vasthouden aan de gids. Je liep op blote voeten en die stenen zijn af en toe he scherp. Naar boven ging redelijk goed, naar beneden was een stuk lastiger, maar we zij allebei redelijk droog weer aangekomen. Toen moesten we afrekenen met de gids en het bleek dat Ruud geen prijs had afgesproken……. De gids noemde een prijs en ik gaf hem 10000 rupiah. Hij werd boos, want het moest 100.000 zijn (de auto met chauffeur voor de hele middag was 200.000). Ik vond het veel, maar ja je hebt niets bedongen, dus heb ik betaald. Maar vervolgens wou hij nog eens 100.000 omdat we met 2 persoenen naar boven waren gegaan!!! En toen werd Ruud boos, we zijn weggelopen en dit was een goede les voor de volgende keer.

Daarna gingen we naar het klooster, een mooie plek in de bergen. Heel rustgevend, maar op een gegeven moment ben je wel klaar met tempels en kloosters. If you have seen 1, you’ve seen them all!! Ruud vond het echter geweldig. Hij doet nl.aan yohga en meditatie. De Air Panas (hete bronnen) zagen er prachtig uit, midden in de jungle. Peter en ik zijn er even in geweest, we hadden niet zoveel tijd. Maar 10 minuten was ook genoeg. En zo vliegen de dagen hier voorbij.