De eerste ervaringen

8 uur vlucht! We vertrekken dus om half 4 in de ochtend richting Schiphol. Het is regenachtig en donker. Ik rijd. Vanaf Camminghaburen zit er een vrachtauto achter me te drukken. Door de stad nota bene. Na het Europaplein staat ie naast me bij het stoplicht. Uiteraard kan hij niet zo snel optrekken, maar uiteindelijk scheurt hij me voorbij. Gelukkig gaan we rechts, richting Amsterdam en hij niet. Wat een idioot.

Vervelend dat we zo vroeg op moeten, maar het heeft ook voordelen. Het is uitermate rustig op de weg. De afsluitdijk is leeg. Pas bij Amsterdam wordt het ietsje drukker. Het display van de parkeergarage geeft aan ‘welkom Peter Faber’. Het begin is goed! Peter heeft nog even contact met Harry Smit. Die is ook op Schiphol. Niet voor Suriname dit keer maar Turkije.

We checken zelf in. Dat gaat supersnel! Nu nog de koffers droppen. Dat gaat iets langer duren, er staat best wel een rij. Uiteindelijk valt het allemaal mee, ondanks het feit dat veel mensen hun koffer niet geaccepteerd krijgen. Teveel gewicht. En dan moet je in een andere rij en bijbetalen. Gelukkig hadden wij nog wat kilo’s over.

We melden ons aan bij special assistance, zodat Peter niet het hele stuk naar de gate hoeft te lopen. We wachten rustig tot we worden opgehaald. Daarna door de paspoortcontrole en douanecontrole. Het gaat allemaal soepel. Peter moet opnieuw wachten tot er meerdere reizigers zijn om naar de gate te brengen. Ik ga nog ff flesje wijn halen voor vanavond in Suriname!

Met een caddy worden we naar de gate gebracht. Er zijn inmiddels meer passagiers gekomen. 1 meneer van special assistance zegt dat ie eigenlijk wel mee wil naar Suriname. Hij heeft een Surinaams accent en lacht van oor tot oor. Ik zeg tegen hem dat ie gewoon moet instappen en hij kijkt of ie wel zeggen ‘ kon dat maar’. Bij de gate mogen we als eerste in het vliegtuig stappen. Naar Suriname is dat wel fijn. Je loopt anders het risico dat alle bagagevakken al vol zijn. Nu is alles nog beschikbaar.

We hebben mooie plekken. Vooraan in de rij. Wel extra voor betaald, maar dat is het zeker waard. Goede stoelen en lekker veel beenruimte. Bovendien kan je makkelijk opstaan. Dat is ook fijn. Naast Peter komt nog een jonge man zitten.

De vlucht is goed te doen. Ik merk wel dat ik heel moe ben. Last van branderige ogen en een brak gevoel. Dat is ook wel logisch natuurlijk. Om 9 uur krijgen we een broodje met een plak cake. De cake bewaar ik. Ik heb zelf ook nog broodjes mee. Sommige mensen bestellen wijn bij het ontbijt. Je moet er maar zin in hebben! Als warme maaltijd krijgen we bami met kip. De kip heb ik laten staan. Niet echt lekker.

Nieuw is dat we een formulier moeten invullen voor de douane. Op de achterkant moet je invullen of je ook vleeswaren en voedsel meeneemt. Nu heb ik een stuk kaas meegenomen voor eigen consumptie. Ik twijfel nu of dat wel mag. Heel raar, want dit was eerder geen issue. Voor de zekerheid vraag ik het aan een stewardess. Die weet het ook niet met zekerheid. Ik vul niets in. Het is immers niet veel.

We zijn geland en wachten tot iedereen het toestel uit is. Peter mag met een lift uit het toestel. Ik moet met de trap. Samen met een Surinaamse mevrouw loop ik van het toestel naar het luchthavengebouw. Ze vertelt dat ze reuma heeft, maar nog wel kan traplopen. We wachten samen op de bus. Haar vriendin zit ook in de bus, net als Peter. Achteraf had Peter dat stukje ook prima kunnen lopen. Het ging meer om het lange staan in de rij voor de douane.

We mogen achter de crew aan naar binnen. Hier kunnen we zitten. Onze paspoorten, visa en douaneformulieren worden ingenomen. Een mevrouw in de rij maakte nog bezwaar dat wij zomaar doorliepen. Volgens haar moesten we achteraan aansluiten. De Surinaamse mevrouw met reuma zegt tegen haar dat ze 60+ is en daarom in de rij staat. Ik ben ook 60+, geeft ze als antwoord.....uiteindelijk is deze mevrouw sneller door de douane dan wij. We hoefden alleen niet te staan. Dat is het voordeel. De dame met reuma heeft haar visum niet geprint en dat wordt niet geaccepteerd. Ze moet het vanuit haar e-mail alsnog printen. Maar waar? Ze gaat aan iemand vragen. Een invalide man in ons gezelschap had het douaneformulier niet ingevuld. Ik help hem met invullen omdat hij z’n bril niet kan vinden. Hij lijkt verward en ontredderd. Ik vind hem sneu. De dame van assistance helpt hem verder. Ik vraag aan haar of ik onze koffers alvast mag gaan halen. Ze geeft me niet echt antwoord. Ik ga dus maar gewoon.

De vorige keer is Peter z’n toilettas uit de koffer gestolen. Dat willen we niet weer. Ik pak onze koffers uit de rij en zet ze apart. Vanaf mijn stoel kan ik het in de gaten houden. Uiteindelijk haal ik ze toch maar op. Ik verwacht elk moment onze paspoorten terug te krijgen. En dat is ook zo.

We lopen naar buiten met de koffers. Peter belt onze taxichauffeur. Hij is er binnen 5 minuten. We wachten rustig af. Het is erg warm. Dat moet nog wennen. Er komt een mevrouw naar ons toe. Ze zat bij ons in het toestel. Ze vraagt of win ons ook vergist hebben in de tijd? Nu ze het zegt! Volgens Tui zouden we om half 3 landen. We zijn echter om half 2 geland. Volgens mij zijn ze de wintertijd vergeten of zo. Voor haar is het probleem dat ze haar zus de verkeerde tijd heeft doorgegeven. En vanuit Paramaribo is het nog een flinke rit naar Zanderij. Onze taxichauffeur heeft daar blijkbaar rekening mee gehouden. Hij belt Peter om ons te lokaliseren. We zien iemand bellend lopen en zo vinden we elkaar. Samen lopen we naar de van. Koffers inladen en off we go!

De taxichauffeur praat honderd uit. Hij heeft tips over waar te eten, welke watermeloen we moeten kopen en waar de lekkerste roti verkocht wordt. Hij vertelt over z’n vrouw, dat ze lekker kan koken en dat vanavond campariavond is. Hij stopt nog even om water en sap te kopen en biedt ons ook te drinken aan. Hij vertelt over een bepaald dier, hoe je dat moet schoonmaken (slachten). Ik herken de naam niet, dus ik vraag wat voor dier dat is. Ik denk dat hij capibara bedoelt. Onderweg laat hij ons een muurschildering zien met daarop het bewuste dier. Het blijkt dat hij het over een tapir heeft. Nooit geweten dat die gegeten werden.

Het is best nog een rit naar de Kikkerbeetweg. Uiteindelijk hebben we het huis gevonden. Het ziet er prachtig uit. Mevrouw Roos komt met de sleutels om ons binnen te laten. We nemen afscheid van de chauffeur en geven hem een fooi. We zien hem maandag weer, als hij de huurauto komt brengen.

Mevrouw Roos laat ons het huis zien. Ze heeft wat boodschappen gehaald. Er is eten. Voor Peter haalt ze later nog wat bier en cola en ze komt nog een portie pasta brengen. Alles is hier aanwezig. Waar ik wel aan moet wennen is dat alles hier op slot gaat. Roos woont aan de overkant en ik ga haar halen omdat de wifi het niet doet. Bij het hek gekomen, moet ik weer terug. Sleutels halen....grrrrr. Niet opwinden, is het veel ge warm voor. Roos roept haar zoon Patrick. Het blijkt dat de router op stand by stond. 1 druk op de knop en het is geregeld (of je stopt de stekker erin, zouden wij zeggen).

Nu kan ik even een berichtje sturen dat we goed zijn aangekomen. Akkelien controleert nog ff of de lichten uit zijn. We kunnen rustig gaan zitten en een biertje en wijntje inschenken. Vanuit het keukenraam zie ik een kleine kaaiman boven het wateroppervlak uitkomen. Roos had al gezegd dat je daar niet kan zwemmen ivm kaaimannnen. Het water ziet er ook niet aanlokkelijk uit.

Peter krijgt nog een bericht van oom Wim. Hij was op het vliegveld om ons te verwelkomen. We hebben hem echter niet gezien. Dat is wel sneu natuurlijk! Hele verrassing in het water gevallen. We zullen hem zeker zien deze week.

We zitten nog even en daarna gaan we naar bed. Muskietennet aanwezig, dus we hoeven geen deet te gebruiken.

Ik word midden in de nacht wakker. Peter heeft in onze slaapkamer de airco uitgedaan vanwege het geluid. Ik besluit in de andere kamer te gaan liggen. Hier is de airco wel aan en ik schat in dat het daar ongeveer 22 graden is. Prima temperatuur dus. De kussens op dit bed zijn ook fijner. Ik hoor echter steeds gebonk en kan het niet thuisbrengen. Later heb ik door dat het muziek is. Dat ging werkelijk de hele nacht door. We staan om half 7 op en de muziek is er nog steeds. Buiten is het al warm. Ik ga ff bij de kreek kijken. Ik zie visjes en allerlei vogels. Vooral grietjebie’s. Ik ga koffie zetten. Roos belt via whatsapp om te vragen of alles goed gaat en of we nog iets nodig hebben. We kunnen haar bellen als we iets nodig hebben. Later maak ik toast voor het ontbijt. Er is jam en kaas. We hebben ook niet heel erg trek. Later halen we boodschappen, wat water, tomaatjes en een limoen voor in het water. Ik neem een paraplu mee tegen de zon. Het is HEEEET! Pinnen lukt niet. Gelukkig heeft Peter nog 50 SRD. Daar redden we het voor nu wel mee. Onderweg naar de winkel komen we op de heenweg een auto tegen. Een vriendelijke dame groet ons. Later passeert ze ons en groet nogmaals vriendelijk. Als ze aan het einde van de straat is rijdt ze terug in de achteruit. Ze vraagt of we naar de bushalte lopen. Die rijden nl vandaag niet op dit traject. Ze wil ons wel bij een andere bushalte afzetten. Dat is heel lief, maar we hoeven alleen naar de winkel. Als we teruglopen stopt er een andere auto. Het blijkt Roos met haar dochters te zijn. Ze heeft water voor ons gehaald en benadrukt nog een keer dat we haar alles mogen vragen. Ze weet dat we morgen pas een auto hebben en ze kan ons overal brengen als we willen. Dat is heel attent natuurlijk maar we redden ons wel. Ik ben blij dat we binnen ff kunnen afkoelen. Het is echt heel heet buiten. Een wandeling maken op het midden van de dag is niet het meest verstandige of aangename wat je kan doen.